تاریخچه صندل های طبی

صندل قدیمی بافت شده در کشور ایران سال ها قبل از میلاد از انواع چرم ها برای ساخت صندل استفاده می شد، که با سلیقه ی آن روز ها ساخته و استفاده میشد. ایرانیان باستان در تولید و ساخت صندل بسیار با سلیقه و با ابتکار کار میکردند و این تولید یک صنعت مهم در زمان خود بود. امروزه هم صندل ها در انواع طرح ها و مدل های مختلفی وجود دارد مانند: صندل طبی زنانه، صندل دخترانه، صندل لژدار، صندل تخت، صندل مردانه، صندل بچه گانه و صندل پسرانه از انواع صندل ها می باشند که تولید می شوند، صندل ها بهترین انتخاب برای استفاده در فصل تابستان می باشد.

قسمتهای تشکیل دهنده صندل طبی

1.رویه که قسمت بالایی صندل میباشد و ظاهر اصلی و نمایان صندل است
2.بند موجود در صندل که دور پا میفتد و ممکن است در برخی از انواع صندل وجود نداشته باشد.
3.کفی قسمتی از صندل است که با زمین تماس دارد و اصولا از جنس لاستیک میباشد که آج دارد.
4.یک لایه هم بین رویه و کفی است که با کف پا در تماس است و باید جنس مناسب داشته باشد و بسته به نوع مصرف آن ممکن است پهن یا نازک، قوس دار یا تخت، نرم یا سفت باشد. این قسمت از صندل باید مناسب با سن ، قد، جنسیت، قوس پا و ویژگی های پای استفاده کننده باشد.

تاریخچه کفش در ایران

مادها نخستين قوم ايراني بودند كه از كفش پوشيدن انها تصاويري در كتيبه ها موجود است با توجه به نقش برجسته هاي باقيمانده از مادها در تخت جمشيد .كفشهاي مادها مانند جوراب است اما معلوم است كه جسن انها از چرم بوده و پابندهايي كه از شلوارها اويزان است اين كفشها روي پاها محكم مي شود.

پس از انها هخامنشينان به كفش همچون ديگر اجزاي لباس اهميت مي دادند و انرا همچون تكه هاي ديگر لباس به دو بخش اشرافي و معمولي تقسيم بندي كردند.

در كاوشهاي باستان شناسي دو لنگه كفش بچگانه در قلعه (شاه دژ)اصفهان پيدا شد كه در واقع دومين و سومين كفشهايي هستند كه در تاريخ باستان شناسي ايران پيدا شده اند اما اين تعداد بيانگر استفاده نكردن ايرانيان از پا پوش نيست و نقش برجسته ها و نقاشيهاي ايراني و اشاره هاي تاريخ نويسان بيانگر استفاده تاريخي ايرانيان از كفش است.

لباس و پس از ان كفش يكي از نادرترين اشيايي است كه در تحقيقات باستان شناسي به دست مي ايد در مقاله لباس دوره مادها و هخامنشينان در” دايره المعارف ايرانيكا “چنين امده است :

“كفش هاي شاهان هخامنشي در تخت جمشيد قرمز رنگ بوده در حاليكه كمانداراني كه در معماريهاي خشتي لعابي شوش ديده مي شود کفشهايي زرد رنگ به پا دارند. چكمه هاي جلو بسته كه لبه اي ممتاز با لبه هاي ديگر داشته اند و گاه رو به زانو برگشته اند براي استفاده ماهيگيران و ساكنان نواحي ابخيز بوده است.

موبداني كه در لوحه هاي گنجينه جيحون و اتشكده “كاپادوكيه”تصوير كشيده شده اند چكمه هايي بلند با زيره اي ضخيم و پاشنه اي به نسبت بلند پوشيده اند، پاشنه كفش در زمان مادها گاه از داخل كفش كار گذاشته مي شد در نقش برجسته ها قوس پاها بيشتر از ان چيزي است كه بايد باشد كه اين امر نشان دهنده داشتن پاشنه داخلي در كفش است، اين ويژگي كم و بيش براي كفشهاي هخامنشينان نيز مي باشد. برش اضافه اي كه هخامنشينان در دوخت كفشهاي خود ايجاد كرده اند نه تنها براي زيبايي كفش كه براي ايستايي بيشتر كفش روي پا بود.

“ترنرويل كاكس “نويسنده كتاب “تاريخ لباس” درباره شيوه هاي تزييني كفش در دوره هخامنشينان مي نويسد: با شكل گيري كفش تزيين هايي از مرواريد و سنگهاي گران بها همراه با رودوزيهاي زيبا به كفش افزوده شد.

در مقاله لباس دوران صفويه و قاجار در ايرانيكا امده است :”در زمستان روستائيان قباهاي نمدي كلفت و بالا پوشهايي از پوست بره مي پوشيدند انها پا برهنه راه مي افتادند و پاهايشان را با نوارهاي كتان مي پيچيدند و كفشهاي تخت و با زيره هاي چرمي سبز رنگ به نام “چاروت”كه به انها بندهايي متصل بود به پا مي كردند.

استفاده نخو كنفبراي دوختن گيوه در كردستان نيز يكي از اين موادمحلي در دوخت كفش بوده است . نوعي كفش متداول در جنوب ايران وجود دارد كه با برگ نخل دوخته مي شود اين كفش در مناطق گرمسيري جنوب براي مردم راحت تر از كفشهاي چرمي مي باشد.

با ورود سفيراني خارجي به ايران در زمان صفويان شكل و شماييل لباسهاي خارجي نيز ميان ايرانيان رواج يافت و در زمان پهلوي شكل لباس ايرانيان به شكل لباس و كفش جهاني بدل شد .

كفش هاي قديمي ايرانيان در انواع؛ گيوه، نعلين، اورسي، سگكي، صندل، قُندره و دهان‌دولچه‌اي ساخته مي‌شد.

طراحی و ساخت صندل های طبی

برای آشنایی با طراحی و ساخت کفش و کفی طبی فیلم زیر را مشاهده کنید

بازگشت به خانه